Audyt finansowy biuro rachunkowe Lódź

Audyt finansowy (inaczej rewizja finansowa) – to kompleksowe badanie sprawozdania finansowego przez biegłego rewidenta, które powinno dostarczyć podstaw do stwierdzenia, że przedstawia ono rzetelnie i jasno sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy jednostki.

Rewizja finansowa stwierdza, że sprawozdanie finansowe:

• jest zgodne z wymagającymi zastosowania zasadami (polityką) rachunkowości (np. zawartymi w przepisach ustawy o rachunkowości czy też w Międzynarodowych Standardach Rachunkowości),
• jest zgodne z obowiązującymi jednostkę przepisami prawa, postanowieniami statutu lub umowy, które wpływają na jej sprawozdanie finansowe,
• zostało sporządzone na podstawie ksiąg rachunkowych prowadzonych zgodnie z ustawą o rachunkowości,
• przedstawia rzetelnie i jasno wszystkie informacje istotne do oceny sytuacji jednostki.

Wyniki rewizji finansowej są przedstawiane w postaci opinii i uzupełniającego ją raportu biegłego rewidenta, który m.in. potwierdza możliwość kontynuowania działalności przez jednostkę w niezmniejszonym istotnie zakresie oraz, że jej sytuacja finansowa nie jest poważnie zagrożona w okresie przynajmniej 12 najbliższych miesięcy od dnia bilansowego.

Audyt nie powinien być kojarzony z kolejną "kontrolą" w firmie. Audytorów nie należy traktować wyłącznie jak osób, którym tylko zależy na identyfikowaniu błędów i pomyłek oraz "donoszeniu" na pracowników. Ich główną rolą jest badanie sprawozdań finansowych pod kątem rzetelności i jasności przedstawionych danych, na podstawie których użytkownicy sprawozdań oceniają sytuację majątkową i finansową spółki. Badanie takie często obejmuje także pomoc w rozwiązywaniu problemów księgowych i podatkowych, ocenę efektywności kontroli wewnętrznych oraz identyfikację ryzyk będących nieodłącznym elementem prowadzenia wszelkiej działalności.

Formalne wymogi dotyczące badania sprawozdań finansowych reguluje Ustawa o rachunkowości, która wskazuje podmioty podlegające rewizji finansowej:

• banki, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji,
• spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe,
• jednostki działające na podstawie przepisów o publicznym obrocie papierami wartościowymi oraz przepisów o funduszach inwestycyjnych,
• jednostki działające na podstawie przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych,
• spółki akcyjne, z wyjątkiem spółek będących na dzień bilansowy w organizacji,
• pozostałe jednostki, które w poprzedzającym roku obrotowym, za który sporządzono sprawozdanie finansowe, spełniły co najmniej dwa z następujących warunków:
  • średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło co najmniej 50 osób,
  • suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego stanowiła równowartość w walucie polskiej co najmniej 2,5 mln euro,
  • przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych za rok obrotowy stanowiły równowartość w walucie polskiej co najmniej 5 mln euro.

Jednak nie tylko spółki zobligowane przez ustawę zlecają badanie sprawozdania finansowego. Coraz częściej decydują się na to właściciele prywatnych przedsiębiorstw, uczelnie, różne organizacje i stowarzyszenia. Zależy im na sprawdzeniu przez niezależny podmiot danych finansowych jednostki, ewentualnym poprawieniu efektywności działania i uporządkowaniu procesów kontrolnych.

Asygnata biuro rachunkowe Lódź

Asygnata – nazwa papierowego pieniądza emitowanego we Francji w latach 1789-1796 i w Rosji 1769-1817.

1. W realiach PRL asygnata była dokumentem uprawniającym do nabycia deficytowego towaru.
2. W rachunkowości dokument stwierdzający dokonania wpłaty lub wypłaty środków z kasy, np asygnata kasowa tworzona na podstawie KP i KW

Association of Chartered Certified Accountants biuro rachunkowe Lódź

Association of Chartered Certified Accountants, ACCA – międzynarodowa organizacja zrzeszająca specjalistów z zakresu finansów, rachunkowości i zarządzania. Według stanu z marca 2013 ACCA ma na całym świecie w 173 krajach 162 tysięcy członków i 428 tysięcy studentów. ACCA ma swoje główne biuro w Londynie podczas gdy administracja znajduje się w Glasgow w Wielkiej Brytanii.

Początki ACCA sięgają w 1904 roku, gdy 8 założycieli sformowało London Association of Accountants. Po wielu zmianach w organizacji w 1996 roku ostatecznie przyjęła ona nazwę Association of Chartered Certified Accountants.

ACCA nadaje następujące uprawnienia:

• CAT, Certified Accounting Technician (Licencjonowany Technik Księgowości) – aby uzyskać tytuł CAT należy zdać kombinację 9 egzaminów oraz posiadać 1 rok doświadczenia uzyskanego przed, w trakcie lub po zakończeniu egzaminów.
• ACCA – aby zostać członkiem stowarzyszonym (Affiliate) należy zdać lub być zwolnionym z 14 egzaminów. Można być zwolnionym z maksymalnie 9 egzaminów. Aby zostać członkiem pełnym ACCA należy ponadto zdać moduł o etyce w zawodzie, mieć co najmniej 3 udokumentowane lata doświadczenia w zawodzie oraz wypełnić 13 tzw. performance objectives.
• Licencjat w Stosowanej Rachunkowości (Applied Accounting) – przyznawany wspólnie z Oxford Brooks University w Wielkiej Brytanii.
• MBA (Master of Business Administration) – przyznawany wspólnie z Oxford Brooks University.

Aby uzyskać tytuł stowarzyszonego członka ACCA należy zdać (lub być zwolnionym) 14 egzaminów.

• Moduł "Knowledge"

F1 – Accountant in Business (Księgowy w Biznesie)

F2 – Management Accounting (Rachunkowość Zarządcza)

F3 – Financial Accounting (Rachunkowość Finansowa)

• Moduł "Skills"

F4 – Corporate and Business Law (Prawo Biznesowe i Prawo Przedsiębiorstw)

F5 – Performance Management (Ocena Zyskowności)

F6 – Taxation (Podatki)

F7 – Financial Reporting (Raportowanie Finansowe)

F8 – Audit and Assurance (Audyt i Usługi Audytorskie)

F9 – Financial Management (Zarządzanie Finansami)

• Moduł "Essentials"

P1 – Governance, Risk and Ethics (Zarządzanie, Ryzyko i Etyka)

P2 – Corporate Reporting (Raportowanie w Przedsiębiorstwie)

P3 – Business Analysis (Analiza Biznesowa)

• Moduł "Options" (do wyboru 2 z 4 poniższych)

P4 – Advanced Financial Management (Zaawansowane Zarządzanie Finansami)

P5 – Advanced Performance Management (Zaawansowana Ocena Zyskowności)

P6 – Advanced Taxation (Zaawansowane Zagadnienia Podatkowe)

P7 – Advanced Audit and Assurance(Zaawansowany Audyt)

 

Przedstawicielstwo ACCA działa w Polsce od 2004 roku. Jego działalność skupia się głównie na promocji kwalifikacji ACCA, szerzeniu wiedzy z zakresu finansów, tworzeniu dobrych praktyk oraz dzieleniu się nimi ze środowiskiem finansistów. Organizacja wspiera i aktywizuje studentów oraz członków ACCA. ACCA Polska jest również organizatorem CFO European Summit – corocznej konferencji dla osób zarządzających finansami największych firm i instytucji w Polsce i Europie.

Analiza CVP biuro rachunkowe Lódź

Analiza CVP, analiza koszt-wolumen-zysk (ang. cost-volume-profit analysis) – jedno z narzędzi rachunkowości zarządczej, ułatwiające podejmowanie decyzji dotyczących m.in.:

• Jaka ilość produktów (towarów, usług) powinna być wytworzona i sprzedana aby założony zysk operacyjny został spełniony?
• Jaka część przychodu będzie pokrywać koszty stałe?
• Ile należy sprzedawać aby podmiot nie generował strat?
• Jak kształtuje się rentowność sprzedawanych usług, produktów, towarów.

Podstawowe założenia:

• Analiza koszt-wolumen-zysk zakłada liniowy związek między badanymi wielkościami kosztów stałych, zmiennych jednostkowych, ceny i ilości sprzedaży. Koszty zmienne całkowite i przychód ze sprzedaży są wprost proporcjonalnie zależne od wolumenu sprzedaży.Przyjmuje się, że ceny jednostkowe i koszty zmienne jednostkowe są stałe w badanym okresie. Koszty stałe stanowią wielkość niezmienną w badanym przedziale istotności. Analiza CVP pomija zagadnienie zmiany wartości pieniądza w czasie.

• Analiza CVP przyjmuje poza tym jednoznaczny podział kosztów na stałe i zmienne. Podział ten dotyczy jedynie kosztów operacyjnych, gdyż sama analiza ogranicza się do operacyjnej sfery działania podmiotu gospodarczego.

• Analiza CVP stosowana jest zazwyczaj w odniesieniu do produkcji jednorodnej, co upraszcza znacznie określenie nośnika kosztów, którym w takim wypadku staje się rozmiar produkcji. Jednak, w przypadkach produkcji mieszanej, niezbędne jest określenie kombinacji produktów, tzw. sales mix. Sales mix powinien być rozpoznawalny przez kadrę zarządzającą i w badanym okresie uznany za stały.

• Zakładany jest brak zapasów towarów(usług, produktów) lub ich określona, stała w istotnym przedziale czasu, wysokość.

Podstawowymi wielkościami występującymi w analizie CVP są:

Koszt całkowity (Total Costs, TC) ${\displaystyle TC=VC+FC\ }$ Koszty całkowite są sumą całkowitych kosztów zmiennych i kosztów stałych.

Koszt zmienny ( Variable Costs, VC) ${\displaystyle VC=uvc*u\ }$ Całkowite koszty zmienne otrzymuje się przez przemnożenie jednostek przez zmienny koszt jednostkowy. Jednostkowy koszt zmienny jest stałą, o którą wzrastają całkowite koszty zmienne wraz ze wzrostem produkcji.

Koszt zmienny jednostkowy (unit variable cost, uvs) ${\displaystyle usp=VC/u\ }$

Koszt stały (Fixed Costs, FC) Koszty stałe są stałe w przyjętym do analizy okresie lub przedziale istotności. Jako takie, koszty stałe mogą się zmieniać w przyjętych progach wielkości produkcji – skokowo. Dla uproszczenia analizy przyjmuje się jednak, że są niezmienne.

Marża kontrybucyjna, marża brutto I (contribution, CM) ${\displaystyle CM=TR-VC\ }$

Lub

${\displaystyle CM=FC+OI\ }$

Gdzie OI= zysk operacyjny

Marża kontrybucyjna jest liniowo zależna od wielkości sprzedaży oraz wysokości kosztów zmiennych. Marża kontrybucyjna przeznaczana jest na pokrycie kosztów stałych i – w razie kiedy jest wyższa niż koszty stałe – na wypracowanie zysku. Na potrzeby podmiotu możliwe jest także określenie jednostkowej marży kontrybucyjnej która jest różnicą pomiędzy jednostkową ceną sprzedaży a jednostkowym kosztem zmiennym. Kolejną modyfikacją jest określenie stopy marży kontrybucyjnej – udział marży w przychodach ze sprzedaży – dostarcza to informacji jaka część przychodów ze sprzedaży jest przeznaczana na pokrycie kosztów stałych i wypracowanie zysku. Z pojęciem marzy kontrybucyjnej wiąże się tzw. paradoks marży kontrybucyjnej który przejawia się tym, iż samo istnienie dodatniej marży kontrybucyjnej nie przekłada się liniowo na osiągnięcie zysku operacyjnego. Należy pamiętać, że z marży tej pokrywane są przede wszystkim koszty stałe, dopiero potem można mówić o wypracowanym zysku. Jeżeli zatem marża kontrybucyjna, pomimo iż jest dodania, jest mniejsza od kosztów stałych, jednostka nie osiągnie dodatniego wyniku operacyjnego. Fakt ten zwraca uwagę na to, że cena jednostkowa produktu powinna być ustalana nie tylko w oparciu o koszty zmienne jednostkowe ale także o planowany wolumen sprzedaży i koszty stałe jakie ponosi podmiot gospodarczy.

Przychody ze sprzedaży (total revenue, TR) ${\displaystyle TR=u*usp\ }$ Wyrażane przez ilość produktów sprzedanych pomnożoną przez cenę jednostkową sprzedaży

Cena jednostkowa (unit sales price, usp) czyli cena po jakiej sprzedawana jest jednostka wyrobu.

Próg rentowności (breakeven point)określa wielkość sprzedażyp w sztukach lub jej wartość), dla jakiej następuje zrównanie się przychodów osiąganych ze sprzedaży usług(produktów, towarów etc) i kosztów całkowitych. Próg rentowności – lub inaczej – punkt krytyczny – dostarcza zatem podstawowych informacji dotyczących minimalnej wielkości sprzedaży. Próg rentowności może być wyliczony: ${\displaystyle BEP=FC/(usp-uvc)\ }$ Wyznaczając próg rentowności wartościowy należy przemnożyć wynik w sztukach uzyskany z powyższego wzoru przez cenę jednostkową sprzedaży: ${\displaystyle BEP=[FV/(usp-uvc)]*usp\ }$

Margines bezpieczeństwa to ilościowa nadwyżka ( w sztukach) wielkości sprzedaży jaką jednostka osiąga wypracowując dany zysk nad ilościowym progiem rentowności. Wyrażany opisowym wzorem: MB = wolumen sprzedaży dla zakładanego zysku – ilościowy próg rentowności Margines bezpieczeństwa może być wyrażony także wartościowo, określany jest wtedy marżą bezpieczeństwa i wyliczany ze wzoru: Marża bezpieczeństwa = przychód dla zakładanego zysku – wartościowy próg rentowności.

Zastosowanie analizy koszt-wolumen-zysk do produkcji wieloasortymentowej jest możliwe tylko pod warunkiem posiadania dokładnych informacji o strukturze sprzedaży wyrobów która jest określona w sposób trwały w badanym okresie. Do przeprowadzenia analizy potrzebna jest średnioważona marża kontrybucyjna (Weighted Average Cotribution Margin). Wagami poszczególnych produktów(usług, towarów etc) jest ich procentowy udział w określonym z góry sales mix. Średnioważona marża kontrybucyjna wyraża się zatem wzorem: ${\displaystyle WACM=\sum \limits _{i=1}^{n}(ucm*s\%)}$ Dzięki wyznaczeniu wielkości średnioważonej marży kontrybucyjnej możliwe jest także określenie innych składowych modelu CVP, takich jak ilościowy próg rentowności. W ten sposób wyliczona zostanie ogólna wielkość wolumenu produkcji dla wszystkich produktów objętych analizą danego sales mix. Ilościowy próg rentowności nie określa jednak samej struktury sprzedaży. Aby wyznaczyć odpowiednią strukturę ilościową sprzedaży należy przemnożyć otrzymany ilościowy próg rentowności przez procentowe udziały poszczególnych towarów (produktów, usług) w sales mix.

Ograniczenia modelu:

• Liniowy związek między wielkościami kosztów-wolumenu produkcji i zysku. Analiza CVP prezentuje zależności między przychodem, kosztami a wielkością sprzedaży w dużym uproszczeniu, z góry zakładając liniowe powiązanie wyżej wymienionych wartości. Nie zawsze tak jednak jest. Problem stanowi nie tylko zakładany liniowy związek między poszczególnymi wielkościami ale także jego jednoznaczne zidentyfikowanie i określenie. Przyjęte założenie może w dużym stopniu zniekształcić niektóre wielkości.
• Identyfikacja i podział na koszty zmienne i stałe. Kłopotliwy może być także jednoznaczny podział kosztów na zmienne i stałe. Nie wszystkie koszty są jednoznacznie zmienne lub stałe, niektóre mają charakter mieszany i nie zawsze możliwe jest rozbicie ich na część stałą i zmienną.
• Stały poziom zapasów (lub ich brak). Jest to bardzo trudne do spełnienia i mało realistyczne założenie przyjmowane do uproszczenia analizy. W rzeczywistości gospodarczej jednak bardzo rzadko spotykane.
• Mała elastyczność modelu. Istnieją pewne narzędzia, tak jak wspomniany margines (marża) bezpieczeństwa, które w pewnym stopniu zwiększają elastyczność modelu. Warto jednak wspomnieć iż CVP to analiza statyczna, nie przewidująca zmian wielkości w ramach analizowanego okresu.
• Krótki horyzont czasowy. Pomiędzy analizowanymi wielkościami a szczególnie kosztami, rzadko występuje doskonała zgodność czasowa. Szczególnie uwydatnia się to w dłuższych okresach. Dlatego też analiza koszt-wolumen-zysk ma krótki lub bardzo krótki horyzont czasowy. Wiąże się o także z niewielką elastycznością modelu.

Analiza bilansu biuro rachunkowe Lódź

Analiza bilansu – określenie stanu faktycznego danej firmy, który jest określony w postaci liczb bilansowych. Zadaniem tej analizy jest określenie i uzyskanie informacji o płynności finansowej i dokonanych trafnych decyzjach inwestycyjnych w firmie.

Wskaźniki analizy bilansu:

• struktura majątku,
• inwestycje,
• finansowanie,
• stopień płynności,
• rentowność.

Analiza bilansu oznacza zestawienie ocen aktywów, przez które dana firma osiąga zyski i źródła ich finansowania.

Wstępna analiza bilansu przedsiębiorstwa obejmuje badanie dynamiki sumy bilansowej oraz ważniejszych pozycji aktywów i pasywów (analiza pozioma), a także badanie struktury aktywów (patrz aktywa) i pasywów (patrz: pasywa) oraz wewnętrznej struktury wybranych pozycji bilansowych (analiza pionowa).

Badaniu podlegają także powiązania wewnętrzne pomiędzy pozycjami kapitałów i majątku. Analiza wstępna bilansu może być prowadzona w ujęciu statycznym i dynamicznym.

Analiza statyczna dotyczy badania struktury majątku przedsiębiorstwa i źródeł jego finansowania w wybranym momencie (np. na koniec roku).

Ujęcie dynamiczne pozwala natomiast ocenić również kierunki zmian struktur oraz dynamikę poszczególnych elementów aktywów i pasywów z kilku kolejnych lat.

Analiza pionowa bilansu polega na badaniu:

• struktury aktywów – na podstawie analizy pionowej ustala się udział wybranej opcji w aktywach razem lub w konkretnej grupie aktywów oraz oblicza się wskaźniki struktury aktywów;
• struktury pasywów – na podstawie analizy pionowej ustala się udział wybranej pozycji w pasywach razem lub w konkretnej grupie pasywów oraz oblicza się wskaźniki struktury pasywów.

Analiza taka może być sporządzona w ujęciu statycznym, kiedy porównujemy wskaźniki struktury wybranych składników bilansu w określonym momencie (na koniec roku) lub też w ujęciu dynamicznym, kiedy bada się zmiany strukturalne poszczególnych składników bilansu na przestrzeni określonego czasu (np. w okresie dwóch lat).

Ogólny wzór obliczania wskaźników struktury przedstawić można następująco:

Wielkość badana/Wielkość zbiorcza x 100%

Amortyzacja biuro rachunkowe Lódź

Amortyzacja – w prawie bilansowym i podatkowym oznacza koszt związany ze stopniowym zużywaniem się środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzacja jest kosztem, który nie wiąże się z wypływem środków pieniężnych. Z amortyzacją łączy się pojęcie umorzenia.

Umorzenie to wyrażone wartościowo zużycie środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) od początku jego używania. Umorzenie, to inaczej zakumulowana (zsumowana) dotychczasowa amortyzacja. Przykładowo: środek trwały ma wartość początkową 6000 zł. Amortyzacja w pierwszym roku użytkowania środka trwałego wyniosła 1200 zł, w drugim również 1200 zł. Umorzenie środka trwałego po dwóch latach użytkowania wynosi 2400 zł.

Według ustawy o rachunkowości środkami trwałymi są: rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki (do prowadzenia działalności operacyjnej). W szczególności zalicza się do nich:

• nieruchomości – w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego;
• maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy;
• ulepszenia w obcych środkach trwałych;
• inwentarz żywy.

Zaliczenie lub niezaliczenie składnika majątku do środków trwałych, nie jest wyznaczone przez jego wartość.

Oprócz środków trwałych amortyzuje się również wartości niematerialne i prawne czyli niepieniężne, niemające postaci fizycznej, możliwe do zidentyfikowania aktywa trwałe, używane w celu wykorzystania w procesie produkcyjnym, dostawach towarów i świadczeniu usług, czyli do prowadzenia działalności operacyjnej, niebędące aktywami inwestycyjnymi (np. oprogramowanie komputerowe, koszty prac rozwojowych, licencje, patenty, wzory towarowe, wartość firmy itp.).

Prawo bilansowe podchodzi nieco inaczej do niektórych kwestii związanych z amortyzacją niż prawo podatkowe. Różnice dotyczą m.in. momentu rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych, wyłączeń z amortyzacji, stawek i metod amortyzacji. Według prawa bilansowego amortyzuje się składniki rzeczowych aktywów trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie wcześniej niż w momencie oddania ich do użytkowania. Nie amortyzuje się zatem np. środków trwałych będących w budowie.

Przykład: Jednostka gospodarcza zakupiła maszynę. Maszyna musi zostać zainstalowana. Dopiero po zakończeniu instalacji (oddaniu do użytkowania) należy rozpocząć amortyzowanie tego środka trwałego.

Według prawa podatkowego amortyzację trzeba rozpocząć pierwszego dnia miesiąca, następującego po miesiącu, w którym składnik wprowadzono do ewidencji. Środki trwałe wprowadza się do ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Od tej zasady istnieją jednak w prawie podatkowym odstępstwa.

Środek trwały i wartość niematerialną i prawną amortyzuje się do momentu, gdy ich umorzenie:

• zrówna się z wartością początkową pomniejszoną w niektórych przypadkach o przewidywaną wartość odzyskiwalną,
• składnik majątku zostanie sprzedany, oddany,
• z innych powodów wycofany z użytkowania.

Zgodnie z prawem bilansowym nie amortyzuje się gruntów, chyba, że służą one wydobyciu kopalin metodą odkrywkową. Przepisy podatkowe nie pozwalają amortyzować nie tylko gruntów, ale także np. prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Ustawa o rachunkowości daje jednostkom swobodę w wyborze metod amortyzacji. Określa jedynie, że przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej należy uwzględnić okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego, na który mają wpływ poniższe czynniki:

• liczba zmian, na których pracuje środek trwały,
• tempo postępu techniczno-ekonomicznego,
• wydajność środka trwałego mierzona liczbą godzin jego pracy lub liczbą wytworzonych produktów albo innym właściwym miernikiem,
• prawne lub inne ograniczenia czasu używania środka trwałego,
• przewidywana przy likwidacji cena sprzedaży netto istotnej pozostałości środka trwałego.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują sytuacje, kiedy powinno mieć miejsce:

• zastosowanie stawek amortyzacyjnych, które zostały określone w wykazie rocznych stawek zwanym dalej „wykazem stawek” w tym także:
• zastosowanie stawek amortyzacyjnych, które są określone w „wykazie stawek” – podwyższone, zastosowanie współczynników określonych w ustawach,
• zastosowanie stawek obniżonych w stosunku do tych określonych w „wykazie stawek”,
• zastosowanie stawek ustalanych indywidualnie,
• zastosowanie metody degresywnej – malejących stawek w poszczególnych latach podatkowych,
• zastosowanie metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników”.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 3 500 zł; Ustawa o rachunkowości zezwala również na odpisy grupowe, lub jednorazowe, nie podając jednakże górnej granicy wartości początkowej środka.

Odpis amortyzacyjny może być dokonany raz w okresie sprawozdawczym za cały okres sprawozdawczy przed dniem bilansowym. Jednak większość jednostek dokonuje odpisów częściej: raz na miesiąc czy raz na kwartał. W ustawach o podatku dochodowym częstotliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie odbiega od tych ujętych w ustawie o rachunkowości.

Aktywa trwale biuro rachunkowe Lódź

Majątek trwały, aktywa trwałe – część aktywów jednostki gospodarczej o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż jeden rok obrotowy. Aktywa trwałe charakteryzują się tym, że wykorzystywane są do realizacji wielu cykli operacyjnych, zużywając się stopniowo. Zgodnie z artykułem 3 ust. 1 pkt 13 ustawy o rachunkowości przez aktywa trwałe rozumie się aktywa jednostki, które nie są zaliczane do aktywów obrotowych. Inna definicja aktywów trwałych to: kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe powstałe w wyniku zdarzeń przeszłych, o wiarygodnie określonej wartości, o okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż jeden rok, które w przyszłości spowodują wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.

W skład majątku trwałego wchodzą:

• wartości niematerialne i prawne,
• rzeczowe aktywa trwałe: środki trwałe, środki trwałe w budowie, zaliczki na środki trwałe w budowie,
• należności długoterminowe,
• inwestycje długoterminowe,
• długoterminowe rozliczenia międzyokresowe.